Angina Pectoris

Ik denk dat het het jaar 2003 is als ik voor het eerst klachten krijg. Ik loop op een zonnige zondag met mijn gezin en twee honden in de duinen bij Hargen aan Zee en als ik tegen een duin opklim, krijg ik plotseling pijn op mijn borst. Als ik boven ben, bedenk ik me dat dat waarschijnlijk niet goed is, dus probeer ik het nog een keer uit door weer naar beneden te lopen en vervolgens weer omhoog. Daar is de pijn weer. Zolang ik maar geen duinen opklim, is er eigenlijk niets aan de hand, maar voor de zekerheid ga ik die dag toch maar even bij de huisartsenpost langs.

 De dienstdoende arts luistert even naar mijn hart en zegt dat ik beter de volgende dag even naar mijn eigen huisarts moet gaan. Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dag zit ik bij de huisarts. Deze stelt mij een aantal vragen, zoals: 'zitten er hart- en vaatziekten bij je in de familie?' en 'heb je last van een drukkende pijn, alsof er een olifant op je borst staat?' Hmm...mijn vader heeft eigenlijk altijd al last van zijn hart gehad, maar tot dan toe is dat nooit echt bevestigd door middel van onderzoeken, dus ik weet eigenlijk niet of het in de familie zit. De pijn die ik heb is ook niet drukkend en voelt ook niet alsof er een olifant op me staat. Mijn pijn is meer scherp en zonder enige uitstraling.

De huisarts zegt dat het hem niet waarschijnlijk lijkt dat er iets mis is met mijn hart. Hij geeft me een briefje mee voor wat bloedonderzoek in het ziekenhuis en een paar dagen later ga ik even langs het laboratorium om wat bloed te laten prikken. Enkele dagen later wijst de uitslag niets bijzonders uit.

De tijd verstrijkt en mijn klachten verdwijnen niet. Ik ga na een aantal maanden toch maar weer eens naar de huisarts en geef aan dat mijn klachten intussen zijn verergerd. De huisarts denkt aan problemen met mijn slokdarm en geeft me iets tegen maagzuur. Natuurlijk helpt dat helemaal niet en pas weer maanden later ga ik weer naar de huisarts. Nu is het zo dat ik een vreselijke hekel heb aan (huis-)artsenbezoeken, want om de een of andere reden zit ik altijd minstens anderhalf uur in de wachtkamer vol met hoestende en snotterende mensen en sta ik vervolgens zelf binnen vijf minuten weer buiten. Zo ook dit keer. Na lang wachten en vijf minuten van de dokter z'n tijd, sta ik weer buiten met een wazig recept voor een slokdarmontsteking. Natuurlijk helpt ook dat niet.

In die tijd heb ik twee tamme ratten waar ik verschrikkelijk allergisch voor ben. Ooit, ergens in 1984, had ik al eens twee tamme ratjes en blijkbaar heb ik daar toen een allergie voor ontwikkeld. Intussen in 2004, kan ik mezelf laten testen op ratten en het blijkt dat ik superallergisch ben voor zowel hun huidschilfers als hun urine. De huisarts wil me geen antihistamine geven, want hij vindt dat ik de ratjes maar weg moet doen. Hij zegt dat hij er anders binnenkort weer een astmapatient bij heeft. Natuurlijk doe ik de ratjes niet weg. Ik pik de antihistamine van onze oudste zoon, die het toch alleen in het voorjaar gebruikt vanwege hooikoorts en spoel de kooi van de ratjes elke dag helemaal af in de douche. Het gaat redelijk goed, maar ik ben er soms wel wat benauwd van en ik nies veel en heb jeukende ogen. Soms gebruik ik Ventolin, een inhalatiemedicijn wat ik in het verleden ook wel heb gebruikt. Toen ik nog rookte (vanaf mijn 14e tot mijn 28e) werd ik vaak benauwd als ik verkouden was.

Ik merk bij toeval dat wanneer ik Ventolin gebruik, de pijn op mijn borst bij inspanning minder lijkt te zijn, maar de werking is maar van heel korte duur. Ik kan intussen nog maar weinig inspanning verrichten en ook als ik zenuwachtig ben, krijg ik steevast pijn op mijn borst. Steeds dezelfde, stekende pijn. Vanwege de werking van Ventolin en mijn allergie voor de ratten, denk ik zelf dat de pijn uit mijn longen komt en ik loop er maar gewoon mee door, wetende dat de huisarts wil dat ik de ratten wegdoe. Ik ga er dus niet meer mee naar de huisarts en laat de boel de boel. Ik heb vanuit mijn werk een sportdag, een bedrijfsuitje naar een klimhal en doe heel veel dingen waarbij ik enorme pijnaanvallen krijg. Ik probeer het aan niemand te laten merken, wat nog aardig lukt ook.

Zo tegen het einde van 2004 ga ik toch maar weer eens naar de huisarts. De klachten worden echt onhoudbaar en ik vind dat ik maar eens naar een longarts moet. De huisarts denkt aan hyperventilatie en stuurt me door met een verwijsbrief voor de longarts. Bij de longarts krijg ik een uitgebreid longfunctieonderzoek. Na dit onderzoek en een gesprek met de longarts concludeert deze dat ik last heb van hyperventilatie. Mijn longen zijn tip top in orde.

Ik kijk eens wat rond op het internet bij diverse forums gevuld met hyperventileerders, maar ik herken me totaal niet in hen. Wat me opvalt, is dat deze mensen zonder uitzondering allemaal bang zijn om een aanval te krijgen op een ongelegen moment en ze zijn allemaal doodsbang dat ze een hartkwaal hebben. Ik ben eigenlijk helemaal niet bang.Verder krijgen deze mensen ook inderdaad aanvallen op allerlei momenten, maar niet zoals ik, bij inspanning of emotie. Ik denk nu zelf toch meer in de richting van een hartkwaal. Nu de huisarts nog.

Het is begin 2005 en de winter is koud. Ik dacht tot dan toe steeds dat ik al pijn kreeg als ik van de auto naar ons huis liep of van de auto naar het huis van een klant en omgekeerd. Ik herinner me ineens een van de vragen van de huisarts: 'heb je ook last van de overgang van warmte naar kou?' waarop ik 'nee' had geantwoord. Dat was het! Ineens wist ik dat ik ook niet tegen de kou kon en vanaf dat moment ben ik wat intensiever gaan speuren op het internet. Ik kom uit op Angina Pectoris, wat hartkramp betekent en meestal voorkomt bij mannen van rond de 60 of 70. Vrouwen van 39 met deze klachten zijn een grote uitzondering. Bovendien hebben vrouwen op deze leeftijd dan vaak aspecifieke klachten. Hun klachten lijken totaal niet op die van oudere mannen.

Ik ga maar weer eens naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar een cardioloog. De huisarts is er ondanks mijn argumenten toch nog niet van overtuigd, maar schrijft na mijn aandringen toch een verwijsbrief en ik weet nog de letterlijke woorden die hij noteerde: 'gelieve een ECG van mevrouw Wouters te maken, e.e.a. ter geruststelling/uitsluiting van. Nou ja, ik kan eindelijk een hartfilmpje laten maken!

Tot mijn stomme verbazing moet ik echter in het ziekenhuis op een behandeltafel gaan liggen en worden er allerlei plakkers om mijn borst geplakt, waarna ze me met draadjes aan een machine verbinden. Tegensputterend roep ik dat dat helemaal geen zin heeft, omdat ik in rust geen pijn heb! Zul je zien dat ze weer niks vinden. De verpleegster overlegt even met iemand achter een gordijn en zegt even later dat wanneer ze niets zien op het ECG, ze me wel even de trap op en af kunnen laten lopen en daarna nog een filmpje kunnen maken. Ja, lekker. Ze zitten een uur te klungelen met plakkertjes en draadjes, dus dan ben ik toch allang weer zonder pijn.

Het hoeft allemaal niet zo ver te komen, want ik merk aan de verpleegkundige dat ze schrikt van wat ze ziet. Ik krijg een brief mee voor de huisarts en een recept voor medicijnen waar ik diezelfde dag nog mee moet beginnen. Eigenlijk schrik ik er zelf ook van. Wat staat er eigenlijk in die brief? Ik maak hem open en probeer te ontcijferen wat er staat. Ik lees iets van 'ernstige ischemie' en weet dan nog niet wat dat betekent.

Met mijn nerveuze gevoel loop ik de kou weer in naar de auto en onderweg lijkt het alsof ik erin blijf. Wat een pijn! Ik bel Ron, die zich ook doodschrikt en ga naar mijn werk, een tussenpersoon in Den Helder, waar ik op dat moment als financieel adviseur in de buitendienst werk. Ik meld me ziek.