De huisarts maakt voor mij een afspraak bij de cardioloog en al snel kan ik bij hem terecht. In eerste instantie probeert hij het nog met medicatie, maar die slaat niet aan en de klachten blijven. Ik krijg een zogenaamd inspannings-ECG. Je wordt dan weer aangesloten op zo'n ECG-apparaat met plakkers en draadjes op je borst en tijdens het maken van de opnames moet je fietsen. Dat gaat helemaal niet en binnen een minuut val ik zowat van mijn fiets. Er wordt een afspraak gemaakt voor een hartcatheterisatie. De eerste van een hele serie die nog zal volgen.
De catheterisatie wordt in mijn eigen ziekenhuis, het Gemini Ziekenhuis in Den Helder verricht. Het onderzoek gebeurt op een speciale afdeling i.v.m. de rontgenstraling die vrijkomt. In je been loopt een grote slagader die via je lies naar je hart gaat. Ergens in de buurt van je lies krijg je een verdoving. Niet alleen je huid moet worden verdoofd, maar vooral ook de slagader en dat is een beetje gevoelig. Als de verdoving goed werkt, steekt de cardioloog een soort buisje in de slagader. Ik denk dat daar een soort terugslagklepje op zit, want hoe houden ze anders dat bloed in de slagader? Dat spuit er anders toch met een enorme vaart uit? In het buisje wordt vervolgens een heel dun slangetje ingebracht wat de cardioloog een heel eind in de slagader schuift en waarrmee hij een soort contrastvloeistof in je kransslagaderen spuit en ze zo goed zichtbaar maakt. In dit stadium van het onderzoek voel je niets meer. Alleen de vloeistof geeft een beetje een warme sensatie en je moet vrijwel direct plassen, omdat je lichaam ervan af wil.
Uit het onderzoek blijkt dat ik een behoorlijk aantal ernstige vernauwingen heb in mijn kransslagaderen en ik moet gedotterd worden, iets wat ze niet in het Gemini doen, omdat ze daar geen hartchirurg met de benodigde spulletjes hebben. Die moet aanwezig zijn voor het geval er iets misgaat. Iets misgaat? Wat gaat er nou mis tijdens het dotteren? Ahum...lees en huiver!
De afspraak voor het dotteren wordt gemaakt met het AMC in Amsterdam. Ik word er op een ochtend in april 2005 op een heel vroeg tijdstip verwacht en Ron en de kinderen brengen me weg. Waar moesten we anders met die kinderen heen op zo'n onchristelijk tijdstip? In het ziekenhuis hebben ze zich heerlijk vermaakt met computers met internet en hun eigen meegebrachte speelgoed. Ik moet een blauw operatiehemd aantrekken, krijg een infuusnaald in mijn arm en zie hoe er steeds meer patienten worden binnengebracht, allemaal veel ouder dan ik en allemaal mannen. Ik ben als eerste aan de beurt en het zou een half uurtje duren. Ron en de kinderen blijven 'even' wachten. De cardioloog begint vol goede moed met de procedure. Bij elke vernauwing blaast hij een soort ballonnetje op, waarmee de prut die in de vernauwingen zit, tegen de vaatwand wordt uitgesmeerd. Huppekee, een stent erin om het vat open te houden en klaar is Kees. Tijdens het opblazen van zo'n ballonnetje voel ik wel wat pijn, maar dat is normaal, wordt gezegd, want het vat wordt heel even afgesloten. Op een gegeven moment merk ik dat er even niks meer gebeurt en er wordt een cardioloog bijgehaald en nog een. Blijkbaar is er iets aan de hand en tegen mij wordt gezegd dat ze er heel moelijk bij kunnen en dat de vaten nogal kronkelig zijn. Het duurt allemaal heel erg lang en alle andere patienten zijn allang weer terggebracht op de zaal. Ron begint natuurlijk nerveus te worden, want ik was immers als eerste naar binnen gegaan?
Gelukkig zijn de artsen of verpleegkundigen zo vriendelijk dat ze even naar Ron toegaan om de situatie uit te leggen. Ik krijg in de tussentijd een hartinfarct, wat erg veel pijn doet, maar achteraf gezien gelukkig nauwelijks schade heeft aangericht. De cardiologen stoppen wel meteen met dotteren, ondanks dat ze niet klaar zijn en ze zeggen dat ik een nieuwe oproep zal krijgen voor over een maand. Ze vonden het niet verantwoord om door te gaan. Na twee en een half uur kom ik dan eindelijk naar buiten. Korte tijd later word ik per ambulance naar het Gemini gebracht en een paar dagen later mag ik naar huis, iets later dan gebruikelijk, maar ik kreeg nog wat aanvullend onderzoek in verband met het hartinfarctje. Pas achteraf kunnen ze met behulp van bloedonderzoek zien hoeveel schade het infarct heeft veroorzaakt en bij mij was dat heel minimaal.
Een maandje later word ik alweer verwacht in het AMC. Dit keer gaat alles heel voorspoedig en er worden weer wat stents geplaatst. Ik voel me als herboren, alhoewel ik in het begin wel iets voel in mijn borst. Ik beeld me maar in dat het die stents zijn en geniet van mijn nieuwe leven. Ik ga weer sporten en de pijn is weg!
Helaas krijg ik drie maanden later ineens weer ernstige klachten die zelfs ontaarden in een instabiele angina pectoris, een levensgevaarlijke situatie, omdat je dan pijn krijgt in rust en je dus niet weet of je op dat moment een hartinfarct hebt. Angina pectoris voelt als een beginnend hartinfarct. Helaas kan ik dat weten.
Ik meld me op de eerste hulp van het Gemini en word meteen opgenomen op de intensive care afdeling. Het ECG geeft geen bijzonderheden aan (!!!) en ze willen toch graag wat zien, dus er wordt lang gewacht met het toedienen van nitroglycerine, een middel wat je bloedvaten verwijdt en de pijn laat verdwijnen. In die tijd hebben ze in het ietwat verouderde Gemini Ziekenhuis een ECG apparaat met een soort rubberen bolletjes die je moet inknijpen en weer loslaten als je ze op iemands huid plakt. Die dingen blijven helemaal niet goed vastzitten en vallen er steeds weer af. Ik word er doodziek van, want al die tijd geven ze me niks tegen de pijn, omdat ze een goed ECG willen hebben. In mijn eigen huis had ik zelf nog wel nitro kunnen pakken! Gelukkig ziet de verpleging dat ik erg veel pijn lijd en geeft me dan het verlossende middel via een infuus. Vrijwel onmiddelijk krijg ik een knallende hoofdpijn, wat een normaal bijverschijnsel is van dit middel, omdat de bloedvaten in je hoofd ook uitzetten en die nu eenmaal niet veel ruimte hebben. De pijn op mijn borst ebt langzaam weg.
Kort daarop word ik alweer gecatheteriseerd in Den Helder en men ziet een bijna volledige vernauwing vlak voor een geplaatste stent. Met de ambulance word ik weer naar het AMC gebracht en word wederom gedotterd. Omdat de geplaatste stent over een zijtakje van het gedotterde vat heen wordt geschoven, sterft dat zijtakje af en daarmee ook een gebiedje in mijn hart. Weer een hartinfact dus en dit keer doet het nog veel meer pijn! Ik krijg het vreselijk heet en probeer het operatiegeval van me af te gooien. Dat mag niet, mevrouw Wouters! Ik word misselijk en moet overgeven. Lekker wel, als je plat op je rug ligt, maar het lukt me wel. Ik heb veel pijn en blijf aan één stuk overgeven. Gelukkig zijn ze klaar met me en ik hoop dat de pijn dan ook wegtrekt, maar niets is minder waar. Ik word naar de intensive care van het AMC gebracht waar ik de nacht doorbreng. De volgende dag word ik, nog altijd overgevend, naar het Gemini teruggebracht met de ambulance. In het Gemini kom ik ook weer op de ic terecht. Na een paar dagen mag ik eindelijk naar de verpleegafdeling. Het eten is al niet van hoge culinaire kwaliteit, maar ik krijg het bijna niet weg, omdat ik totaal geen trek heb. Dit infarct heeft gelukkig ook weer weinig schade aangericht en ik heb er later ook weinig hinder van ondervonden. Na een paar dagen mag ik weer naar huis en moet nog een behoorlijke tijd revalideren.
Mijn werkgever wil me zo snel mogelijk weer aan de slag hebben en zegt dat ik een schuld bij hem heb, omdat hij in de maanden dat ik ziek was, wel provisie heeft uitbetaald die ik niet heb verdiend. Ik wist toen helaas niet dat het wettelijk is vastgelegd dat je bij ziekte gewoon je gemiddeld verdiende provisie uitbetaald moet krijgen en dat je helemaal geen schuld krijgt als je niet werkt vanwege ziekte.
Ik ga dus al snel weer aan het werk en zorg ervoor dat de 'schuld' verdwijnt en ik neem ontslag in 2006. In die tijd was ik al helemaal klaar met het fenomeen provisie en heb dat ook diverse malen aan mijn werkgever verkondigd. In al mijn onschuld ben ik toen begonnen bij wat toen nog de Fortis Bank heette. Ik heb daar een jaar gewerkt totdat mijn contract niet werd verlengd, omdat ze de ABNAMRO Bank wilden overnemen. Alle tijdelijke contracten werden toen niet verlengd. Het leverde me een behoorlijke hoeveelheid stress op. Niet goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten