zaterdag 5 februari 2011

Slokdarmproblemen

Al tijdens mijn dienstverband bij de bank krijg ik ineens weer klachten. De eerste keer was in 2007 en ik schrok me rot. Vreemd genoeg kreeg ik alleen pijn in rust en toen ik me meldde bij de huisartsenpost, werd ik met mijn verleden meteen doorgestuurd naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Ik word opgenomen en wéér gecatheteriseerd, maar er zijn geen afwijkingen te zien. Ik krijg daarom maagzuurremmers mee en de klachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik voel me toch wat gegeneerd dat ik als 'ervaringsdeskundige' niet eens het verschil voelde tussen slokdarmklachten en hartklachten.

Ik word al snel doorverwezen naar een internist die een gastroscopie verricht. Slang in je keel en kijken maar. Ik zag er wel een beetje tegen op, maar uiteindelijk valt het me best mee. De arts ziet in mijn slokdarm wat littekentjes en wondjes en zegt dat ik een reflux heb. Watte? Wat is dat nou weer? Het schijnt om het een of andere klepje te gaan tussen maag en slokdarm wat niet goed sluit en ervoor zorgt dat daardoor maagzuur in je slokdarm komt, wat irritatie veroorzaakt. De pijn in de slokdarm is nauwelijks te onderscheiden van hartklachten. Heb ik weer.

In het jaar daarna begin ik bij mijn nieuwe werkgever, een makelaar in Den Helder. Helaas klikt het wegens allerlei redenen niet en ik besluit er weg te gaan, mede doordat hij laat merken van me af te willen nadat hij heeft ontdekt dat ik gezondheidsklachten heb gehad en me dan daarna als zelfstandige weer in te huren. Buiten dat dat helemaal niet mag, wil ik voor zo iemand niet eens meer werken.

In de jaren hierna blijf ik klachten houden en ik ga weer naar de internist. Ik krijg nog meer maagzuurremmers en sta intussen stijf van dat spul. Niet meer normaal. De klachten zijn helaas niet weg en vooral na het spinnen heb ik veel pijn op de borst, met uitstraling naar mijn linker oksel en arm. De internist gelooft niet dat het slokdarmklachten zijn en stuurt me naar de cardioloog en de cardioloog zegt op een bepaald moment: 'misschien heb je ze wel allebei, slokdarmklachten én hartklachten'. Ik krijg van de cardioloog telkens een beetje meer vaatverwijders, die goed helpen bij hartklachten, maar ook bij slokdarmklachten. Ik weet het niet meer en besluit gewoon lekker door te sporten.

Catheterisatie en dotteren

De huisarts maakt voor mij een afspraak bij de cardioloog en al snel kan ik bij hem terecht. In eerste instantie probeert hij het nog met medicatie, maar die slaat niet aan en de klachten blijven. Ik krijg een zogenaamd inspannings-ECG. Je wordt dan weer aangesloten op zo'n ECG-apparaat met plakkers en draadjes op je borst en tijdens het maken van de opnames moet je fietsen. Dat gaat helemaal niet en binnen een minuut val ik zowat van mijn fiets. Er wordt een afspraak gemaakt voor een hartcatheterisatie. De eerste van een hele serie die nog zal volgen.

De catheterisatie wordt in mijn eigen ziekenhuis, het Gemini Ziekenhuis in Den Helder verricht. Het onderzoek gebeurt op een speciale afdeling i.v.m. de rontgenstraling die vrijkomt. In je been loopt een grote slagader die via je lies naar je hart gaat. Ergens in de buurt van je lies krijg je een verdoving. Niet alleen je huid moet worden verdoofd, maar vooral ook de slagader en dat is een beetje gevoelig. Als de verdoving goed werkt, steekt de cardioloog een soort buisje in de slagader. Ik denk dat daar een soort terugslagklepje op zit, want hoe houden ze anders dat bloed in de slagader? Dat spuit er anders toch met een enorme vaart uit? In het buisje wordt vervolgens een heel dun slangetje ingebracht wat de cardioloog een heel eind in de slagader schuift en waarrmee hij een soort contrastvloeistof in je kransslagaderen spuit en ze zo goed zichtbaar maakt. In dit stadium van het onderzoek voel je niets meer. Alleen de vloeistof geeft een beetje een warme sensatie en je moet vrijwel direct plassen, omdat je lichaam ervan af wil.

Uit het onderzoek blijkt dat ik een behoorlijk aantal ernstige vernauwingen heb in mijn kransslagaderen en ik moet gedotterd worden, iets wat ze niet in het Gemini doen, omdat ze daar geen hartchirurg met de benodigde spulletjes hebben. Die moet aanwezig zijn voor het geval er iets misgaat. Iets misgaat? Wat gaat er nou mis tijdens het dotteren? Ahum...lees en huiver!

De afspraak voor het dotteren wordt gemaakt met het AMC in Amsterdam. Ik word er op een ochtend in april 2005 op een heel vroeg tijdstip verwacht en Ron en de kinderen brengen me weg. Waar moesten we anders met die kinderen heen op zo'n onchristelijk tijdstip? In het ziekenhuis hebben ze zich heerlijk vermaakt met computers met internet en hun eigen meegebrachte speelgoed. Ik moet een blauw operatiehemd aantrekken, krijg een infuusnaald in mijn arm en zie hoe er steeds meer patienten worden binnengebracht, allemaal veel ouder dan ik en allemaal mannen. Ik ben als eerste aan de beurt en het zou een half uurtje duren. Ron en de kinderen blijven 'even' wachten. De cardioloog begint vol goede moed met de procedure. Bij elke vernauwing blaast hij een soort ballonnetje op, waarmee de prut die in de vernauwingen zit, tegen de vaatwand wordt uitgesmeerd. Huppekee, een stent erin om het vat open te houden en klaar is Kees. Tijdens het opblazen van zo'n ballonnetje voel ik wel wat pijn, maar dat is normaal, wordt gezegd, want het vat wordt heel even afgesloten. Op een gegeven moment merk ik dat er even niks meer gebeurt en er wordt een cardioloog bijgehaald en nog een. Blijkbaar is er iets aan de hand en tegen mij wordt gezegd dat ze er heel moelijk bij kunnen en dat de vaten nogal kronkelig zijn. Het duurt allemaal heel erg lang en alle andere patienten zijn allang weer terggebracht op de zaal. Ron begint natuurlijk nerveus te worden, want ik was immers als eerste naar binnen gegaan?

Gelukkig zijn de artsen of verpleegkundigen zo vriendelijk dat ze even naar Ron toegaan om de situatie uit te leggen. Ik krijg in de tussentijd een hartinfarct, wat erg veel pijn doet, maar achteraf gezien gelukkig nauwelijks schade heeft aangericht. De cardiologen stoppen wel meteen met dotteren, ondanks dat ze niet klaar zijn en ze zeggen dat ik een nieuwe oproep zal krijgen voor over een maand. Ze vonden het niet verantwoord om door te gaan. Na twee en een half uur kom ik dan eindelijk naar buiten. Korte tijd later word ik per ambulance naar het Gemini gebracht en een paar dagen later mag ik naar huis, iets later dan gebruikelijk, maar ik kreeg nog wat aanvullend onderzoek in verband met het hartinfarctje. Pas achteraf kunnen ze met behulp van bloedonderzoek zien hoeveel schade het infarct heeft veroorzaakt en bij mij was dat heel minimaal.

Een maandje later word ik alweer verwacht in het AMC. Dit keer gaat alles heel voorspoedig en er worden weer wat stents geplaatst. Ik voel me als herboren, alhoewel ik in het begin wel iets voel in mijn borst. Ik beeld me maar in dat het die stents zijn en geniet van mijn nieuwe leven. Ik ga weer sporten en de pijn is weg!

Helaas krijg ik drie maanden later ineens weer ernstige klachten die zelfs ontaarden in een instabiele angina pectoris, een levensgevaarlijke situatie, omdat je dan pijn krijgt in rust en je dus niet weet of je op dat moment een hartinfarct hebt. Angina pectoris voelt als een beginnend hartinfarct. Helaas kan ik dat weten.
Ik meld me op de eerste hulp van het Gemini en word meteen opgenomen op de intensive care afdeling. Het ECG geeft geen bijzonderheden aan (!!!) en ze willen toch graag wat zien, dus er wordt lang gewacht met het toedienen van nitroglycerine, een middel wat je bloedvaten verwijdt en de pijn laat verdwijnen. In die tijd hebben ze in het ietwat verouderde Gemini Ziekenhuis een ECG apparaat met een soort rubberen bolletjes die je moet inknijpen en weer loslaten als je ze op iemands huid plakt. Die dingen blijven helemaal niet goed vastzitten en vallen er steeds weer af. Ik word er doodziek van, want al die tijd geven ze me niks tegen de pijn, omdat ze een goed ECG willen hebben. In mijn eigen huis had ik zelf nog wel nitro kunnen pakken! Gelukkig ziet de verpleging dat ik erg veel pijn lijd en geeft me dan het verlossende middel via een infuus. Vrijwel onmiddelijk krijg ik een knallende hoofdpijn, wat een normaal bijverschijnsel is van dit middel, omdat de bloedvaten in je hoofd ook uitzetten en die nu eenmaal niet veel ruimte hebben. De pijn op mijn borst ebt langzaam weg.

Kort daarop word ik alweer gecatheteriseerd in Den Helder en men ziet een bijna volledige vernauwing vlak voor een geplaatste stent. Met de ambulance word ik weer naar het AMC gebracht en word wederom gedotterd. Omdat de geplaatste stent over een zijtakje van het gedotterde vat heen wordt geschoven, sterft dat zijtakje af en daarmee ook een gebiedje in mijn hart. Weer een hartinfact dus en dit keer doet het nog veel meer pijn! Ik krijg het vreselijk heet en probeer het operatiegeval van me af te gooien. Dat mag niet, mevrouw Wouters! Ik word misselijk en moet overgeven. Lekker wel, als je plat op je rug ligt, maar het lukt me wel. Ik heb veel pijn en blijf aan één stuk overgeven. Gelukkig zijn ze klaar met me en ik hoop dat de pijn dan ook wegtrekt, maar niets is minder waar. Ik word naar de intensive care van het AMC gebracht waar ik de nacht doorbreng. De volgende dag word ik, nog altijd overgevend, naar het Gemini teruggebracht met de ambulance. In het Gemini kom ik ook weer op de ic terecht. Na een paar dagen mag ik eindelijk naar de verpleegafdeling. Het eten is al niet van hoge culinaire kwaliteit, maar ik krijg het bijna niet weg, omdat ik totaal geen trek heb. Dit infarct heeft gelukkig ook weer weinig schade aangericht en ik heb er later ook weinig hinder van ondervonden. Na een paar dagen mag ik weer naar huis en moet nog een behoorlijke tijd revalideren.

Mijn werkgever wil me zo snel mogelijk weer aan de slag hebben en zegt dat ik een schuld bij hem heb, omdat hij in de maanden dat ik ziek was, wel provisie heeft uitbetaald die ik niet heb verdiend. Ik wist toen helaas niet dat het wettelijk is vastgelegd dat je bij ziekte gewoon je gemiddeld verdiende provisie uitbetaald moet krijgen en dat je helemaal geen schuld krijgt als je niet werkt vanwege ziekte.
Ik ga dus al snel weer aan het werk en zorg ervoor dat de 'schuld' verdwijnt en ik neem ontslag in 2006. In die tijd was ik al helemaal klaar met het fenomeen provisie en heb dat ook diverse malen aan mijn werkgever verkondigd. In al mijn onschuld ben ik toen begonnen bij wat toen nog de Fortis Bank heette. Ik heb daar een jaar gewerkt totdat mijn contract niet werd verlengd, omdat ze de ABNAMRO Bank wilden overnemen. Alle tijdelijke contracten werden toen niet verlengd. Het leverde me een behoorlijke hoeveelheid stress op. Niet goed.

Angina Pectoris

Ik denk dat het het jaar 2003 is als ik voor het eerst klachten krijg. Ik loop op een zonnige zondag met mijn gezin en twee honden in de duinen bij Hargen aan Zee en als ik tegen een duin opklim, krijg ik plotseling pijn op mijn borst. Als ik boven ben, bedenk ik me dat dat waarschijnlijk niet goed is, dus probeer ik het nog een keer uit door weer naar beneden te lopen en vervolgens weer omhoog. Daar is de pijn weer. Zolang ik maar geen duinen opklim, is er eigenlijk niets aan de hand, maar voor de zekerheid ga ik die dag toch maar even bij de huisartsenpost langs.

 De dienstdoende arts luistert even naar mijn hart en zegt dat ik beter de volgende dag even naar mijn eigen huisarts moet gaan. Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dag zit ik bij de huisarts. Deze stelt mij een aantal vragen, zoals: 'zitten er hart- en vaatziekten bij je in de familie?' en 'heb je last van een drukkende pijn, alsof er een olifant op je borst staat?' Hmm...mijn vader heeft eigenlijk altijd al last van zijn hart gehad, maar tot dan toe is dat nooit echt bevestigd door middel van onderzoeken, dus ik weet eigenlijk niet of het in de familie zit. De pijn die ik heb is ook niet drukkend en voelt ook niet alsof er een olifant op me staat. Mijn pijn is meer scherp en zonder enige uitstraling.

De huisarts zegt dat het hem niet waarschijnlijk lijkt dat er iets mis is met mijn hart. Hij geeft me een briefje mee voor wat bloedonderzoek in het ziekenhuis en een paar dagen later ga ik even langs het laboratorium om wat bloed te laten prikken. Enkele dagen later wijst de uitslag niets bijzonders uit.

De tijd verstrijkt en mijn klachten verdwijnen niet. Ik ga na een aantal maanden toch maar weer eens naar de huisarts en geef aan dat mijn klachten intussen zijn verergerd. De huisarts denkt aan problemen met mijn slokdarm en geeft me iets tegen maagzuur. Natuurlijk helpt dat helemaal niet en pas weer maanden later ga ik weer naar de huisarts. Nu is het zo dat ik een vreselijke hekel heb aan (huis-)artsenbezoeken, want om de een of andere reden zit ik altijd minstens anderhalf uur in de wachtkamer vol met hoestende en snotterende mensen en sta ik vervolgens zelf binnen vijf minuten weer buiten. Zo ook dit keer. Na lang wachten en vijf minuten van de dokter z'n tijd, sta ik weer buiten met een wazig recept voor een slokdarmontsteking. Natuurlijk helpt ook dat niet.

In die tijd heb ik twee tamme ratten waar ik verschrikkelijk allergisch voor ben. Ooit, ergens in 1984, had ik al eens twee tamme ratjes en blijkbaar heb ik daar toen een allergie voor ontwikkeld. Intussen in 2004, kan ik mezelf laten testen op ratten en het blijkt dat ik superallergisch ben voor zowel hun huidschilfers als hun urine. De huisarts wil me geen antihistamine geven, want hij vindt dat ik de ratjes maar weg moet doen. Hij zegt dat hij er anders binnenkort weer een astmapatient bij heeft. Natuurlijk doe ik de ratjes niet weg. Ik pik de antihistamine van onze oudste zoon, die het toch alleen in het voorjaar gebruikt vanwege hooikoorts en spoel de kooi van de ratjes elke dag helemaal af in de douche. Het gaat redelijk goed, maar ik ben er soms wel wat benauwd van en ik nies veel en heb jeukende ogen. Soms gebruik ik Ventolin, een inhalatiemedicijn wat ik in het verleden ook wel heb gebruikt. Toen ik nog rookte (vanaf mijn 14e tot mijn 28e) werd ik vaak benauwd als ik verkouden was.

Ik merk bij toeval dat wanneer ik Ventolin gebruik, de pijn op mijn borst bij inspanning minder lijkt te zijn, maar de werking is maar van heel korte duur. Ik kan intussen nog maar weinig inspanning verrichten en ook als ik zenuwachtig ben, krijg ik steevast pijn op mijn borst. Steeds dezelfde, stekende pijn. Vanwege de werking van Ventolin en mijn allergie voor de ratten, denk ik zelf dat de pijn uit mijn longen komt en ik loop er maar gewoon mee door, wetende dat de huisarts wil dat ik de ratten wegdoe. Ik ga er dus niet meer mee naar de huisarts en laat de boel de boel. Ik heb vanuit mijn werk een sportdag, een bedrijfsuitje naar een klimhal en doe heel veel dingen waarbij ik enorme pijnaanvallen krijg. Ik probeer het aan niemand te laten merken, wat nog aardig lukt ook.

Zo tegen het einde van 2004 ga ik toch maar weer eens naar de huisarts. De klachten worden echt onhoudbaar en ik vind dat ik maar eens naar een longarts moet. De huisarts denkt aan hyperventilatie en stuurt me door met een verwijsbrief voor de longarts. Bij de longarts krijg ik een uitgebreid longfunctieonderzoek. Na dit onderzoek en een gesprek met de longarts concludeert deze dat ik last heb van hyperventilatie. Mijn longen zijn tip top in orde.

Ik kijk eens wat rond op het internet bij diverse forums gevuld met hyperventileerders, maar ik herken me totaal niet in hen. Wat me opvalt, is dat deze mensen zonder uitzondering allemaal bang zijn om een aanval te krijgen op een ongelegen moment en ze zijn allemaal doodsbang dat ze een hartkwaal hebben. Ik ben eigenlijk helemaal niet bang.Verder krijgen deze mensen ook inderdaad aanvallen op allerlei momenten, maar niet zoals ik, bij inspanning of emotie. Ik denk nu zelf toch meer in de richting van een hartkwaal. Nu de huisarts nog.

Het is begin 2005 en de winter is koud. Ik dacht tot dan toe steeds dat ik al pijn kreeg als ik van de auto naar ons huis liep of van de auto naar het huis van een klant en omgekeerd. Ik herinner me ineens een van de vragen van de huisarts: 'heb je ook last van de overgang van warmte naar kou?' waarop ik 'nee' had geantwoord. Dat was het! Ineens wist ik dat ik ook niet tegen de kou kon en vanaf dat moment ben ik wat intensiever gaan speuren op het internet. Ik kom uit op Angina Pectoris, wat hartkramp betekent en meestal voorkomt bij mannen van rond de 60 of 70. Vrouwen van 39 met deze klachten zijn een grote uitzondering. Bovendien hebben vrouwen op deze leeftijd dan vaak aspecifieke klachten. Hun klachten lijken totaal niet op die van oudere mannen.

Ik ga maar weer eens naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar een cardioloog. De huisarts is er ondanks mijn argumenten toch nog niet van overtuigd, maar schrijft na mijn aandringen toch een verwijsbrief en ik weet nog de letterlijke woorden die hij noteerde: 'gelieve een ECG van mevrouw Wouters te maken, e.e.a. ter geruststelling/uitsluiting van. Nou ja, ik kan eindelijk een hartfilmpje laten maken!

Tot mijn stomme verbazing moet ik echter in het ziekenhuis op een behandeltafel gaan liggen en worden er allerlei plakkers om mijn borst geplakt, waarna ze me met draadjes aan een machine verbinden. Tegensputterend roep ik dat dat helemaal geen zin heeft, omdat ik in rust geen pijn heb! Zul je zien dat ze weer niks vinden. De verpleegster overlegt even met iemand achter een gordijn en zegt even later dat wanneer ze niets zien op het ECG, ze me wel even de trap op en af kunnen laten lopen en daarna nog een filmpje kunnen maken. Ja, lekker. Ze zitten een uur te klungelen met plakkertjes en draadjes, dus dan ben ik toch allang weer zonder pijn.

Het hoeft allemaal niet zo ver te komen, want ik merk aan de verpleegkundige dat ze schrikt van wat ze ziet. Ik krijg een brief mee voor de huisarts en een recept voor medicijnen waar ik diezelfde dag nog mee moet beginnen. Eigenlijk schrik ik er zelf ook van. Wat staat er eigenlijk in die brief? Ik maak hem open en probeer te ontcijferen wat er staat. Ik lees iets van 'ernstige ischemie' en weet dan nog niet wat dat betekent.

Met mijn nerveuze gevoel loop ik de kou weer in naar de auto en onderweg lijkt het alsof ik erin blijf. Wat een pijn! Ik bel Ron, die zich ook doodschrikt en ga naar mijn werk, een tussenpersoon in Den Helder, waar ik op dat moment als financieel adviseur in de buitendienst werk. Ik meld me ziek.

Het verhaal van Linda

Mijn ervaringen met atherosclerose

Linda2edited

Even voorstellen:
Ik ben Linda, 45 jaar, getrouwd met Ron en moeder van drie zoons van 17, 15 en 12 jaar oud.
Ik werk 36 uur per week bij een verzekeringsmaatschappij. Tot voor kort werkte ik bij diverse bedrijven als financieel adviseur, maar dat vond ik op 't laatst helemaal niet meer leuk. Veel teveel stress en een veel te hoge werkdruk, wat slecht is voor mijn gezondheid. De functie die ik nu heb is veel leuker en er is geen sprake van stress.
Mijn hobby's zijn mijn tropisch aquarium, motorrijden en spinning.